خودنمایی با اخلاق

کتاب «خودنمایی با اخلاق» با زیرعنوان «استفادۀ بجا و نابجا از سخن اخلاقی» نوشته جاستین تسی و برندون وارمکه، در صدد است تا به خوانندگان خود کمک کند تا کسانی را که از مباحث اخلاقی برای ارتقای جایگاه اجتماعی‌شان سواستفاده می کنند و دیگران را تحت تأثیر خود قرار می دهند، به جای اینکه واقعا وارد اخلاقی عمل کنند را تشخیص بدهند. برای این کار، آن ها از مطالعات و تحقیقات روانشناسی، اقتصاد، علوم سیاسی و علوم رفتاری بهره گرفته اند تا توضیح دهند که چرا مردم اولا و بالذات میل به موقعیت اجتماعی خوب، به رسمیت شناخته شدن و کسب اعتبار دارند و چگونه صحبت های اخلاقی در جا و زمان درست می تواند این امیال را ارضا کند. برای مثال پلتفرم های مجازی، با داشتن ویژگی های دیده شدن و بازخورد فوری، می توانند اظهارات افراطی برخی افراد را بازتاب دهند. برای مثال در مسئلۀ تجاوز، افراد برای اینکه از خودشان فضیلت بیشتری نشان بدهند در اصل مسئله اغراق می کنند یا اساسا آن را جعل می کنند. این رفتار می تواند گسترش بیابد به صورتی که افراد برای افراط نشان دادن در مسائل اخلاقی با یکدیگر در رقابت قرار بگیرند تا بلکه بدین طریق از منزلت اجتماعی بهتری برخوردار شوند. از پیامدهای نهایی چنین رفتارهایی این است که منجر به چند قطبی شدن جامعه در گفتمان عمومی می شود و فضایی را ایجاد می کند که در آن گفتگوی اخلاقی و حقوقی واقعی جای خود را به نمایش های دروغین فضیلت گرایانه می دهد. از طرف دیگر، این امر می تواند منجر به بدبینی و بی اعتمادی شوند چراکه مردم دائما نسبت به نیات اخلاقی دیگران شک می کنند و نسبت به همدیگر بدبین خواهند شد. نویسندگان پس از بیان ماهیت خودنمایی اخلاقی و پیامدهای مضر آن برای یک جامعه، به سراغ ارائۀ برخی راهبردها برای مقابله با آن می رودند که شامل ترویج فروتنی، تشویق تعامل و گفتگوی واقعی در باب مسائل اخلاقی و پرورش و ایجاد فضایی است که در آن گفتگوی متفکرانه و محترمانه ارزشمند شمرده می شود و نه افراط و خودنمایی.